Trzy dni, trzy akty, jedno dzieło. W ślad za Drach. Dramma per musica, udanym eksperymentem z ubiegłego roku, płynie Syrena. Melodramma aeterna Alka Nowaka i Szczepana Twardocha. Tym razem pisarz nie posiłkował się wcześniejszym tekstem, ale stworzył oryginalne libretto – owoc fascynacji obu twórców morzem. „Wziąłem udział w kilku morskich rejsach jachtami żaglowymi” – notował Alek Nowak w swoim blogu podczas pracy. – „Nie mogłem przestać o morzu myśleć, miałem ochotę na nie wracać, miałem poczucie, że znajduję tam ważne odpowiedzi na ważne pytania. O sens świata i sens życia”. Kobieta, Mężczyzna i Syrena – głosami Joanny Freszel, Jana Jakuba Monowida i Ewy Biegas – wyśpiewają tęsknotę, miłość, wolność, strach, chaos i pustkę. Wokalistom towarzyszyć będą smyczki, fortepian, ale też saksofon (który zdaniem kompozytora jest „bezczelny”, bo „przekracza granice”) oraz gitara. „Nie trzeba się w morzu zanurzać, żeby jego głębi doświadczyć” – zauważa Nowak. Zafunduje nam to przeżycie w Tychach, ponad 500 km od morskich fal.

Utwór został dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca.

Cykl warsztatów instrumentalnych pt. „Wykonano inaczej” dotyczy obecności i roli artysty-wykonawcy w specyficznych warunkach generowania muzyki. Przyzwyczajeni jesteśmy do wizerunku muzyka grającego na wybranym i opanowanym przez siebie instrumencie, wykonującego partie solowe lub uczestniczącego w graniu muzyki wspólnie z wieloma innymi wykonawcami. W każdej z trzech części warsztatów przyjrzymy się muzyce „wykonanej inaczej”, co w każdym spotkaniu okaże się mieć wpływ na ostateczny kształt efektu dźwiękowego. ZERO – to sytuacja wykonania muzyki, gdzie wykonawców jest zero. Jest to możliwe dzięki zastosowaniu mechanizmów grających na instrumentach, napędzanych za pomocą prądu. JEDEN – w tej sytuacji dźwiękowej jeden wykonawca generuje (napędza) wykonanie muzyki mechanicznej. PLUS – tym razem wrócimy do pierwotnej roli człowieka-wykonawcy w muzyce. Skupimy się jednak na wspólnym działaniu całej grupy jako „wielorękiego” wykonawcy na jednym instrumencie. Warsztaty poprowadzi Paweł Romańczuk na bazie własnych doświadczeń i kreacji dźwiękowych w każdej z wymienionych kategorii.

W trakcie trzech warsztatów odbywających się podczas AUKSODRONE, zastanowimy się, kto stoi za tymi wszystkimi koncertami, festiwalami, dziełami. Oczywiście to cała wielka machina, ale my skupimy się na tym, kim jest kompozytor, dyrygent i muzyk-wykonawca. Jako przykłady posłużą nam wybitne osobistości świata muzyki: „Najdzielniejszy z dziadków” – Krzysztof Penderecki, „Marszałek Bimbus” – Jerzy Maksymiuk i „Aga Jaga” – Agata Zubel. Poznamy ich bardzo ciekawe historie czytając i udźwiękawiając fragmenty świetnie wydanych przez PWM zeszytów z serii „Gama i Pasażerowie”. Będziemy komponować, dyrygować i śpiewać! A wszystko po to, żeby udowodnić, że można być kompozytorem, dyrygentem i muzykiem jednocześnie. Przecież triada składa się z akordów!

Praca współczesnego producenta muzyki elektronicznej często o wiele mniej ma wspólnego z praktykami klasycznych kompozytorów aniżeli ze strategią podsłuchiwacza. Wiemy wszak od Johna Cage'a, że wszystko jest muzyką. Trzeba tylko umieć ją usłyszeć, a w sprzyjających warunkach – nagrać. Eugeniusz Rudnik (1932–2016) odkrywał więc muzykę eksperymentalną w sygnale wzmacniacza, w nagraniach szkolnych lekcji i wojskowych defilad, na wiejskich dożynkach i w nieudanych nagraniach aktorskich. Ale to nie Rudnik będzie głównym bohaterem naszych trzech spotkań, lecz inny kompozytor, z którym dane było „Gieniowi” się zaprzyjaźnić, i którego udało mu się – być może o wiele lepiej niż wielu wybitnym muzykologom czy biografom – podsłuchać. Głos Krzysztofa Pendereckiego (1933–2020) pojawia się epizodycznie m.in. w arcydziele Rudnika Ptacy i ludzie, ale prawdziwym skarbem w roku pożegnania okazuje się niepozorna, choć sporych rozmiarów etiuda pod wiele mówiącym tytułem Szkic do portretu mistrza. Ni to reportaż, ni to dzieło literackie, ni muzyczny kolaż. Pokazuje Pendereckiego jako „Piotrusia Pana” i błyskotliwego żartownisia. Aż trudno uwierzyć, że kompozytor pracował wtedy nad bardzo poważnymi dziełami zamówionymi przez Komitet Olimpijski na pamiętne z wielu względów igrzyska w Monachium w 1972 roku. Podwójny portret Pendereckiego i Rudnika uzupełnią filmy genialnego animatora Kazimierza Urbańskiego (1929–2015) z ilustracjami stworzonymi przez najbardziej niezwykły duet w historii polskiej muzyki.

Pianista Marcin Wasilewski, kontrabasista Sławomir Kurkiewicz i perkusista Michał Miśkiewicz jeszcze nie skończyli liceum, kiedy odkrył ich Tomasz Stańko i zaprosił do wspólnego grania. U boku najznakomitszego polskiego trębacza dojrzewali jako artyści i podbijali świat, a Wasilewski – dziś laureat wielu konkursów i „kolekcjoner” Fryderyków – okazał się nie tylko wybitnym instrumentalistą, ale też znakomitym kompozytorem i bandleaderem. „Są pełni życia, nawet kiedy lunatykują” – dowcipnie, ale i celnie uchwycił styl Marcin Wasilewski Trio recenzent „The Guardian”. Z tą zdolnością do łączenia wirtuozerii z onirycznym, melancholijnym nastrojem, polski zespół idealnie pasuje do katalogu kultowej niemieckiej wytwórni ECM. Niedawno wydali tam swój kolejny album, Arctic Riff, nagrany wspólnie z amerykańskim tenorzystą Joe’m Lovano, ale na festiwalu usłyszymy rzecz jeszcze nowszą – kompozycję, którą specjalnie dla swojego trio i orkiestry AUKSO przygotował na tę okazję Marcin Wasilewski.

Alek Nowak i Szczepan Twardoch prezentują na tegorocznym AUKSODRONE swój nowy utwór: Syrenę. My proponujemy szeroki kontekst. W końcu syreny – choć relacje wydają się mało wiarygodne – pozostają od stuleci jednym z najbardziej inspirujących zjawisk dźwiękowych. Tyleż inspirującym, co – w większości relacjonowanych w literaturze przypadków – ostatnim spośród słyszanych w ogóle. Są tematem utworów, piosenek, wideoklipów, filmów. Spróbujemy się z tym zmierzyć, w trzech odsłonach: morze, mity i śpiew. Od klasycznej Odysei po legendę Atlantydy. Od Debussy'ego po grupę Drexciya. Od warszawskiej syrenki po Syreny z Tytana. I od Song to the Siren po syreny alarmowe. Płyty wybierają i miksują synowie dancingu: Jacek Hawryluk i Bartek Chaciński.

Różniło ich tak wiele – generacja, geografia, kultura, doświadczenia… – że mogła połączyć tylko muzyka. Jonny Greenwood, gitarzysta Radiohead, najwybitniejszego zespołu rockowego naszych czasów i wzięty kompozytor muzyki filmowej, poznał swojego idola we Wrocławiu. Jego nieoczywistą współpracę i koncert z Krzysztofem Pendereckim, ikoną muzyki współczesnej, uznano nie bez powodu za największe muzyczne wydarzenie 2011 roku. Bezcenną pamiątką ze spotkania dwóch gigantów – Mistrza i Ucznia – jest album wydany przez Nonesuch, ale też program tamtego pamiętnego koncertu, który w całości przypomnimy na festiwalu. Dwóm kompozycjom Pendereckiego (Ofiarom Hiroszimy – Tren i Polymorphia) towarzyszyć będą dwie odpowiedzi Greenwooda (Popcorn Superhet Receiver i 48 Responses to Polymorphia). Jak zauważył jeden z recenzentów, to nie tylko „dialog pomiędzy pomysłami z przeszłości, współczesności i przyszłości”, ale wręcz punkt wyjścia do nowego rozumienia muzyki.

Trzy dni, trzy akty, jedno dzieło. W ślad za Drach. Dramma per musica, udanym eksperymentem z ubiegłego roku, płynie Syrena. Melodramma aeterna Alka Nowaka i Szczepana Twardocha. Tym razem pisarz nie posiłkował się wcześniejszym tekstem, ale stworzył oryginalne libretto – owoc fascynacji obu twórców morzem. „Wziąłem udział w kilku morskich rejsach jachtami żaglowymi” – notował Alek Nowak w swoim blogu podczas pracy. – „Nie mogłem przestać o morzu myśleć, miałem ochotę na nie wracać, miałem poczucie, że znajduję tam ważne odpowiedzi na ważne pytania. O sens świata i sens życia”. Kobieta, Mężczyzna i Syrena – głosami Joanny Freszel, Jana Jakuba Monowida i Ewy Biegas – wyśpiewają tęsknotę, miłość, wolność, strach, chaos i pustkę. Wokalistom towarzyszyć będą smyczki, fortepian, ale też saksofon (który zdaniem kompozytora jest „bezczelny”, bo „przekracza granice”) oraz gitara. „Nie trzeba się w morzu zanurzać, żeby jego głębi doświadczyć” – zauważa Nowak. Zafunduje nam to przeżycie w Tychach, ponad 500 km od morskich fal.

Utwór został dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca.

Praca współczesnego producenta muzyki elektronicznej często o wiele mniej ma wspólnego z praktykami klasycznych kompozytorów aniżeli ze strategią podsłuchiwacza. Wiemy wszak od Johna Cage'a, że wszystko jest muzyką. Trzeba tylko umieć ją usłyszeć, a w sprzyjających warunkach – nagrać. Eugeniusz Rudnik (1932–2016) odkrywał więc muzykę eksperymentalną w sygnale wzmacniacza, w nagraniach szkolnych lekcji i wojskowych defilad, na wiejskich dożynkach i w nieudanych nagraniach aktorskich. Ale to nie Rudnik będzie głównym bohaterem naszych trzech spotkań, lecz inny kompozytor, z którym dane było „Gieniowi” się zaprzyjaźnić, i którego udało mu się – być może o wiele lepiej niż wielu wybitnym muzykologom czy biografom – podsłuchać. Głos Krzysztofa Pendereckiego (1933–2020) pojawia się epizodycznie m.in. w arcydziele Rudnika Ptacy i ludzie, ale prawdziwym skarbem w roku pożegnania okazuje się niepozorna, choć sporych rozmiarów etiuda pod wiele mówiącym tytułem Szkic do portretu mistrza. Ni to reportaż, ni to dzieło literackie, ni muzyczny kolaż. Pokazuje Pendereckiego jako „Piotrusia Pana” i błyskotliwego żartownisia. Aż trudno uwierzyć, że kompozytor pracował wtedy nad bardzo poważnymi dziełami zamówionymi przez Komitet Olimpijski na pamiętne z wielu względów igrzyska w Monachium w 1972 roku. Podwójny portret Pendereckiego i Rudnika uzupełnią filmy genialnego animatora Kazimierza Urbańskiego (1929–2015) z ilustracjami stworzonymi przez najbardziej niezwykły duet w historii polskiej muzyki.

Cykl warsztatów instrumentalnych pt. „Wykonano inaczej” dotyczy obecności i roli artysty-wykonawcy w specyficznych warunkach generowania muzyki. Przyzwyczajeni jesteśmy do wizerunku muzyka grającego na wybranym i opanowanym przez siebie instrumencie, wykonującego partie solowe lub uczestniczącego w graniu muzyki wspólnie z wieloma innymi wykonawcami. W każdej z trzech części warsztatów przyjrzymy się muzyce „wykonanej inaczej”, co w każdym spotkaniu okaże się mieć wpływ na ostateczny kształt efektu dźwiękowego. ZERO – to sytuacja wykonania muzyki, gdzie wykonawców jest zero. Jest to możliwe dzięki zastosowaniu mechanizmów grających na instrumentach, napędzanych za pomocą prądu. JEDEN – w tej sytuacji dźwiękowej jeden wykonawca generuje (napędza) wykonanie muzyki mechanicznej. PLUS – tym razem wrócimy do pierwotnej roli człowieka-wykonawcy w muzyce. Skupimy się jednak na wspólnym działaniu całej grupy jako „wielorękiego” wykonawcy na jednym instrumencie. Warsztaty poprowadzi Paweł Romańczuk na bazie własnych doświadczeń i kreacji dźwiękowych w każdej z wymienionych kategorii.

W trakcie trzech warsztatów odbywających się podczas AUKSODRONE, zastanowimy się, kto stoi za tymi wszystkimi koncertami, festiwalami, dziełami. Oczywiście to cała wielka machina, ale my skupimy się na tym, kim jest kompozytor, dyrygent i muzyk-wykonawca. Jako przykłady posłużą nam wybitne osobistości świata muzyki: „Najdzielniejszy z dziadków” – Krzysztof Penderecki, „Marszałek Bimbus” – Jerzy Maksymiuk i „Aga Jaga” – Agata Zubel. Poznamy ich bardzo ciekawe historie czytając i udźwiękawiając fragmenty świetnie wydanych przez PWM zeszytów z serii „Gama i Pasażerowie”. Będziemy komponować, dyrygować i śpiewać! A wszystko po to, żeby udowodnić, że można być kompozytorem, dyrygentem i muzykiem jednocześnie. Przecież triada składa się z akordów!

Urodzony w 1969 roku gitarzysta niedawno świętował 30 lat na scenie. Inni w tym czasie są w stanie dorobić się kilku lub kilkunastu płyt, rekordziści kilkudziesięciu. Dyskografia Napiórkowskiego liczy ponad 150 albumów, a wśród współpracowników wybitnego muzyka można wymienić m.in. Pata Metheny'ego, Tomasza Stańko, Marcusa Millera, Annę Marię Jopek, Monikę Brodkę i Grzegorza Turnaua. Jest więc zadziwiająco wszechstronny, ale i charakterystyczny. Zrezygnował z intratnego fachu rewolwerowca do wynajęcia i od kilku lat pracuje na własny rachunek, tworząc takie rzeczy jak świetny, inspirowany twórczością Davida Bowiego album Hipokamp. Na AUKSODRONE usłyszymy kompozycję, która powstała na zamówienie festiwalu. Na gitarze elektrycznej zagra autor, na perkusji preparowanej Michał Bryndal, na kontrabasie Max Mucha, a na wszystkim innym AUKSO. Za orkiestrację odpowiada Nikola Kołodziejczyk. Utwór nosi tytuł String Theory, co jest oczywistym nawiązaniem do teorii strun, z której wynika, że rzeczywistość – jak muzyka – jest czystą wibracją.

Alek Nowak i Szczepan Twardoch prezentują na tegorocznym AUKSODRONE swój nowy utwór: Syrenę. My proponujemy szeroki kontekst. W końcu syreny – choć relacje wydają się mało wiarygodne – pozostają od stuleci jednym z najbardziej inspirujących zjawisk dźwiękowych. Tyleż inspirującym, co – w większości relacjonowanych w literaturze przypadków – ostatnim spośród słyszanych w ogóle. Są tematem utworów, piosenek, wideoklipów, filmów. Spróbujemy się z tym zmierzyć, w trzech odsłonach: morze, mity i śpiew. Od klasycznej Odysei po legendę Atlantydy. Od Debussy'ego po grupę Drexciya. Od warszawskiej syrenki po Syreny z Tytana. I od Song to the Siren po syreny alarmowe. Płyty wybierają i miksują synowie dancingu: Jacek Hawryluk i Bartek Chaciński.

Tego wieczoru AUKSO zaprezentuje dwa skrajnie różne oblicza Krzysztofa Pendereckiego. Nawiązujące do baroku Trzy utwory w dawnym stylu powstały jako muzyka do Rękopisu znalezionego w Saragossie (1964) Wojciecha Hasa, natomiast Anaklasis (1959) wskazywany był przez Mistrza jako pierwszy prawdziwie awangardowy utwór, w którym skrystalizował się jego kompozytorski styl. Materiał ze swojej debiutanckiej płyty Experiment: Penderecki (2012) wykona z kolei Piotr Orzechowski. To głównie utwory z okresu sonorystycznego w twórczości Pendereckiego przeniesione na fortepian solo. Między innymi takim porywaniem się na świętości Orzechowski zapracował na swój pseudonim Pianohooligan. Ten absolwent Berklee College of Music i laureat pierwszej nagrody na Montreux Jazz Solo Piano Competition równie śmiało poczyna sobie z oberkami i Bachem, co z repertuarem współczesnym. Swobodne loty łączące jazz, muzykę poważną i awangardowe eksperymenty to dla niego codzienność.

Trzy dni, trzy akty, jedno dzieło. W ślad za Drach. Dramma per musica, udanym eksperymentem z ubiegłego roku, płynie Syrena. Melodramma aeterna Alka Nowaka i Szczepana Twardocha. Tym razem pisarz nie posiłkował się wcześniejszym tekstem, ale stworzył oryginalne libretto – owoc fascynacji obu twórców morzem. „Wziąłem udział w kilku morskich rejsach jachtami żaglowymi” – notował Alek Nowak w swoim blogu podczas pracy. – „Nie mogłem przestać o morzu myśleć, miałem ochotę na nie wracać, miałem poczucie, że znajduję tam ważne odpowiedzi na ważne pytania. O sens świata i sens życia”. Kobieta, Mężczyzna i Syrena – głosami Joanny Freszel, Jana Jakuba Monowida i Ewy Biegas – wyśpiewają tęsknotę, miłość, wolność, strach, chaos i pustkę. Wokalistom towarzyszyć będą smyczki, fortepian, ale też saksofon (który zdaniem kompozytora jest „bezczelny”, bo „przekracza granice”) oraz gitara. „Nie trzeba się w morzu zanurzać, żeby jego głębi doświadczyć” – zauważa Nowak. Zafunduje nam to przeżycie w Tychach, ponad 500 km od morskich fal.

Utwór został dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Zamówienia kompozytorskie”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca.

Cykl warsztatów instrumentalnych pt. „Wykonano inaczej” dotyczy obecności i roli artysty-wykonawcy w specyficznych warunkach generowania muzyki. Przyzwyczajeni jesteśmy do wizerunku muzyka grającego na wybranym i opanowanym przez siebie instrumencie, wykonującego partie solowe lub uczestniczącego w graniu muzyki wspólnie z wieloma innymi wykonawcami. W każdej z trzech części warsztatów przyjrzymy się muzyce „wykonanej inaczej”, co w każdym spotkaniu okaże się mieć wpływ na ostateczny kształt efektu dźwiękowego. ZERO – to sytuacja wykonania muzyki, gdzie wykonawców jest zero. Jest to możliwe dzięki zastosowaniu mechanizmów grających na instrumentach, napędzanych za pomocą prądu. JEDEN – w tej sytuacji dźwiękowej jeden wykonawca generuje (napędza) wykonanie muzyki mechanicznej. PLUS – tym razem wrócimy do pierwotnej roli człowieka-wykonawcy w muzyce. Skupimy się jednak na wspólnym działaniu całej grupy jako „wielorękiego” wykonawcy na jednym instrumencie. Warsztaty poprowadzi Paweł Romańczuk na bazie własnych doświadczeń i kreacji dźwiękowych w każdej z wymienionych kategorii.

W trakcie trzech warsztatów odbywających się podczas AUKSODRONE, zastanowimy się, kto stoi za tymi wszystkimi koncertami, festiwalami, dziełami. Oczywiście to cała wielka machina, ale my skupimy się na tym, kim jest kompozytor, dyrygent i muzyk-wykonawca. Jako przykłady posłużą nam wybitne osobistości świata muzyki: „Najdzielniejszy z dziadków” – Krzysztof Penderecki, „Marszałek Bimbus” – Jerzy Maksymiuk i „Aga Jaga” – Agata Zubel. Poznamy ich bardzo ciekawe historie czytając i udźwiękawiając fragmenty świetnie wydanych przez PWM zeszytów z serii „Gama i Pasażerowie”. Będziemy komponować, dyrygować i śpiewać! A wszystko po to, żeby udowodnić, że można być kompozytorem, dyrygentem i muzykiem jednocześnie. Przecież triada składa się z akordów!

Praca współczesnego producenta muzyki elektronicznej często o wiele mniej ma wspólnego z praktykami klasycznych kompozytorów aniżeli ze strategią podsłuchiwacza. Wiemy wszak od Johna Cage'a, że wszystko jest muzyką. Trzeba tylko umieć ją usłyszeć, a w sprzyjających warunkach – nagrać. Eugeniusz Rudnik (1932–2016) odkrywał więc muzykę eksperymentalną w sygnale wzmacniacza, w nagraniach szkolnych lekcji i wojskowych defilad, na wiejskich dożynkach i w nieudanych nagraniach aktorskich. Ale to nie Rudnik będzie głównym bohaterem naszych trzech spotkań, lecz inny kompozytor, z którym dane było „Gieniowi” się zaprzyjaźnić, i którego udało mu się – być może o wiele lepiej niż wielu wybitnym muzykologom czy biografom – podsłuchać. Głos Krzysztofa Pendereckiego (1933–2020) pojawia się epizodycznie m.in. w arcydziele Rudnika Ptacy i ludzie, ale prawdziwym skarbem w roku pożegnania okazuje się niepozorna, choć sporych rozmiarów etiuda pod wiele mówiącym tytułem Szkic do portretu mistrza. Ni to reportaż, ni to dzieło literackie, ni muzyczny kolaż. Pokazuje Pendereckiego jako „Piotrusia Pana” i błyskotliwego żartownisia. Aż trudno uwierzyć, że kompozytor pracował wtedy nad bardzo poważnymi dziełami zamówionymi przez Komitet Olimpijski na pamiętne z wielu względów igrzyska w Monachium w 1972 roku. Podwójny portret Pendereckiego i Rudnika uzupełnią filmy genialnego animatora Kazimierza Urbańskiego (1929–2015) z ilustracjami stworzonymi przez najbardziej niezwykły duet w historii polskiej muzyki.

Saksofonista, kompozytor, lider i producent, który chadza własnymi ścieżkami. Urodził się pół wieku temu w Elblągu, Akademię Muzyczną kończył w Essen i w Niemczech rozpoczynał karierę, jako artysta jest obywatelem świata. Dość powiedzieć, że koncertował i nagrywał m.in. z Samem Riversem, Archie Sheppem, Miroslavem Vitousem (ich najnowszy wspólny album, Live at NOSPR, ukazał się pod koniec ubiegłego roku), Bobbym McFerrinem, Tomaszem Stańko i Avishaiem Cohenem. Ma na koncie 20 nominacji do Fryderyka i dwie statuetki. Komponuje dla teatru, był dyrektorem artystycznym m.in. Sopot Jazz Festival, a od 2019 roku pełni funkcję dyrektora artystycznego i artysty rezydenta Festiwalu Jazz Juniors w Krakowie. „Świeża i pomysłowa, nowoczesna i wielobarwna” – tak grę polskiego saksofonisty opisywał amerykański portal „All About Jazz”. Specjalnie dla AUKSODRONE Adam Pierończyk przygotował nową kompozycję, napisaną na orkiestrę, elektronikę i oczywiście saksofon.

Alek Nowak i Szczepan Twardoch prezentują na tegorocznym AUKSODRONE swój nowy utwór: Syrenę. My proponujemy szeroki kontekst. W końcu syreny – choć relacje wydają się mało wiarygodne – pozostają od stuleci jednym z najbardziej inspirujących zjawisk dźwiękowych. Tyleż inspirującym, co – w większości relacjonowanych w literaturze przypadków – ostatnim spośród słyszanych w ogóle. Są tematem utworów, piosenek, wideoklipów, filmów. Spróbujemy się z tym zmierzyć, w trzech odsłonach: morze, mity i śpiew. Od klasycznej Odysei po legendę Atlantydy. Od Debussy'ego po grupę Drexciya. Od warszawskiej syrenki po Syreny z Tytana. I od Song to the Siren po syreny alarmowe. Płyty wybierają i miksują synowie dancingu: Jacek Hawryluk i Bartek Chaciński.

Orkiestry AUKSO na festiwalu AUKSODRONE przedstawiać nie trzeba, ale i duet Skalpel jest naszej publiczności doskonale znany. Zabłysnęli na początku tego stulecia, dowodząc swoją muzyką, że próżna jest rozmowa o przyszłości bez znajomości przeszłości. Marcin Cichy i Igor Pudło odkurzali więc stare płyty z polskim jazzem – dziś kultowym, wtedy na krótko zapomnianym – tnąc tamte dźwięki, mieszając, klejąc, łącząc w nowe całości i doprawiając elektroniką. Ale twórczy recycling nie był ich jedynym pomysłem na muzykę, na każdym albumie „wymyślali się” na nowo, poszerzając granice dźwiękowych poszukiwań. Tym razem przygotują specjalne sety oparte na muzyce Pendereckiego, a z gospodarzami festiwalu spotkają się we wspólnym wykonaniu Kanonu na 52 instrumenty smyczkowe i taśmę magnetofonową (1962). Orkiestra AUKSO zaprezentuje również Emanacje na dwie orkiestry smyczkowe (1958–1959).